یافته های این تحقیق، حاصل پژوهش های میدانی، تجربی و تخصصی نویسنده در رشته گرافیک و مطالعات کتابخانه ای و تاریخی بوده و به روش تحلیلی و تطبیقی سعی در توصیف ابعاد مهم مدیریت هنری کمال الدین بهزاد در دوره طلایی تاریخ هنر ایران را دارد.هدف از این تحقیق، بررسی شیوه و الگوی مدیریت هنری کمال الدین بهزاد است. فرضیه های تحقیق عبارتند از:1- شرایط تجربی و هنری کمال الدین بهزاد متناسب با تصدی مدیریت هنری بوده است. او از نظر هنری استادی تمام و از نظر مدیریتی تجربه موفق مدیران قبلی را درک کرده بود و شایسته این مقام بود.2- شیوه مدیریت کمال الدین بهزاد را می توان از نگارنده های وی و فرمان استیفای کلانتری کتابخانه همایونی به اسم استاد کمال الدین بهزاد استنباط کرد.3- بر اساس نظام آموزشی حاکم بر آن دوره نظام آموزشی (استاد - شاگردی)، می توان نتیجه گرفت که تربیت شده آن نظام؛ کمال الدین بهزاد، شیوه مدیریتی از نوع رهبری را اعمال می کرده است.

آثار نگارگری ایران عرصه پرباری جهت انجام پژوهش های معاصر است. در میان نشانه های پراهمیت در آثار نگارگری ایران موضوع امضا و نام هنرمند را می توان مطرح کرد. امضا و نوشتن نام مولف به نوعی صحه بر ثبت نگاره به دست هنرمندی خاص است. این سنت به نوعی اثر را شناسنامه دار و به عبارتی اصل و نسب دار می کند. نام هنرمند که بر سینه اثر بدرخشد رابطه خویشاوندی آن درست از کار در می آید و راه بر انتساب آن به هر هنرمند یا هنرمندان دیگر بسته می شود. بحث مولف، امضا و روش به کارگیری آن توسط هنرمندان ایرانی مانند رضا عباسی و کمال الدین بهزاد در دوره صفوی و تیموری با توجه به نظریه های انتقادی معاصر هدف مهم این پژوهش تلقی می شود. نیل به این هدف با روشی تطبیقی - تحلیلی تحقق پیدا می کند تا پاسخی بر این سوال باشد که نظریه مولف را چگونه می توان دسته بندی کرد و در آثار رضا عباسی و بهزاد چگونه مقوله مولف / پدید آورنده و رقم زدن را می توان تحلیل کرد؟به منظور فراهم ساختن پاسخ مساله پیش گفته، در بخش اول، بحث مولف در حوزه نقد ادبی بررسی می شود. سپس به طور تطبیقی بحث مولف در نگاره های دو هنرمند مذکور از دوره صفوی و تیموری مقایسه می شود. نتیجه حاصل این است که بسیاری از هنرمندان ایرانی و سرآمد آنها «رضا عباسی» و «کمال الدین بهزاد»، به صورت عملی نظریه هایی درباره مولف مطابق نظریه های انتقادی معاصر را در آثارشان به مرحله اجرا درآورده اند. در سده دهم به دلیل تحولات خاص، مفهوم جدیدی از هنرمند به میان می آید. تا پیش از این زمان، اثر هنری از بقیه وجوه شرایط تحقق یک اثر (مانند مخاطب و هنرمند) با اهمیت تر بود. با تنومند شدن رو به فزونی وجه هنرمند و مولف، یافتن ردپای مولف در اثر هنری ویژگی برجسته ای شد. جدا از مضامین سنتی مربوط به هنرمند و مولف، اعتقاد به حضور غایب مولف در آثار بهزاد و کاربرد آن به مثابه مولفه ای کارکردی در آثار رضا عباسی مناسب ترین نتیجه همخوانی با نظریه های معاصر است.

دادگری از موضوعات اصلی اندیشه سیاسی ایرانشهری است. درک نظم مقدس کیهانی برای برقراری «داد»، به عنوان خویش کاری اصلی شاه فرهمند، امری ضروری بود. تعلیم نظم مقدس کیهانی به شاهان، مستلزم نقش آفرینی وزیر دانا و روش اندرزنامه ای بود که وجه مهمی از تاریخ اندیشه و آثار فرهنگ و هنر ایران را شکل می دهد. محور اصلی این آثار چگونگی تنظیم روابط شاه و رعیت و برقراری «داد» در جامعه بود. بنابراین بررسی و درک بسیاری از ظرایف آثار به جای مانده از هنر و ادبیات ایران مستلزم توجه به سنت اندرزنامه نویسی است. در دوران تیموریان نیز نگارش و یا بازتولید آثار اندرزنامه ای باهدف هدایت سلاطین تیموری به دادگری موردتوجه بود. نسخه خمسه نظامی که از کتابخانه دربار سلطان حسین بایقرا به جای مانده، یکی از نفیس ترین اندرزنامه های ایران است. در این نسخه با هنرمندی کمال الدین بهزاد، یکی از آثار شاخص نگارگری ایران با موضوع بنای کاخ خورنق نقش بسته است. با توجه به اهمیت خمسه نظامی و هنر نگارگری، بررسی ضرورت عینیت یافتن دادگری در این نگاره، قابل تأمل است. در مطالعه پیش رو با توجه به محوریت موضوع دادورزی در روابط شاه و رعیت در اندرزنامه ها و عینیت یافتن رعایا در حال بنای کاخی برای شاه در این نگاره، باهدف شناخت نسبت مفهوم دادگری با نگاره کاخ خورنق، این سؤال طرح شد که روایت خمسه نظامی از بنای کاخ خورنق و تصویرگری آن توسط کمال الدین بهزاد چه نسبتی با ضرورت برپایی و تداوم دادگری، در زمان حکومت سلطان حسین بایقرا دارد؟ ضرورت و اهمیت این مقاله نیز در بررسی ضرورت های سیاسی-اجتماعی هنر ایران است. در این مطالعه روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و تاریخی و روش گردآوری داده ها به صورت اسنادی و کتابخانه ای است. نتایج به دست آمده نشان داد نگاره بنای کاخ خورنق، در زمره آثار اندرزنامه ای و آشکارکننده ضرورت توجه حاکم به برقراری و تداوم دادگری است.

رویکرد نگارگری ایرانی-اسلامی، تأکید هم زمان بر ظاهر مادی اثر و باطن لطیف آن است، این نگرش نگارگر حاصل نگاه حکیمانهی ویژه به هنر و صناعات، در تمدن اسلامی می باشد. زیرا نگارگر تعلیم دیده در این مکتب می آموزد که آفرینش را به نحو احسن ارج نهد و عرصه ی عمل و فعالیت مادی خود را مجالی جهت ظهور و به تصویر کشیدن لطافت های معنوی بیان شده در حکمت اسلامی نماید، بنابراین فرضیه ی این پژوهش این است؛ که مبانی نظری نگارگری ایرانی از خاستگاه تعالیم حکمت اسلامی سیراب گردیده؛ که حاصل نگرش سرشار از معنویت عصر هنرمند می باشد. لذا هدف اصلی این مقاله بررسی لحظه های تأثیر پذیری نگرش نگارگر از حکمت و عرفان اسلامی است. در این راستا نتیجه ی حاصل شده این می باشد که این هنر به واسطه ی مؤلفه هایی چون رابطه استاد شاگردی در فرهنگ اسلامی در کنار مصورسازی کتب با مضامین حکیمانه در بستر فضای فکری جامعه، از بینش متعالی بهره جسته است. روش تحقیق در این نوشتار توصیفی-تحلیلی بوده، همچنین ابزار و شیوه های گردآوری اطلاعات در بردارنده ی جستجوی کتابخانه ای است.